Το πρώτο διάστημα μετά το χωρισμό είναι δύσκολο τόσο για τον Κώστα όσο και για τη Μαρία. Περισσότερο εύθραυστη και ευαίσθητη εκείνη, κλείνεται στον εαυτό της περιμένοντας μάταια μια επιστολή, ένα σημάδι, ένα γράμμα του... Αντίθετα, ο Κώστας, πληγωμένος βέβαια κι αυτός από τις εξελίξεις, ζητά και παίρνει προσωρινή μετάθεση για την Υπηρεσία Αποκατάστασης Προσφύγων του Υπουργείου Υγιεινής στη Γενική Διοίκηση Θεσσαλονίκης. Προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να ανταποκριθεί στην αποστολή του και στους σκοπούς της υπηρεσίας. Γρήγορα όμως, αντιλαμβάνεται πως η αποκατάσταση των προσφύγων σκοντάφτει σε οργανωμένα συμφέροντα που έχουν τη δυνατότητα να παρεμβαίνουν με διάφορους τρόπους, ακυρώνοντας αποφάσεις της αδύναμης ούτως ή άλλως περιφερειακής διοίκησης. Έτσι, μετά τη λήξη της δίμηνης σύμβασής του με την Υπηρεσία Αποκατάστασης Προσφύγων επιστρέφει έστω και προσωρινά στη Νομαρχία Αττικοβοιωτίας με σκοπό να πάρει οριστική μετάθεση στο Υπουργείο Υγιεινής και Πρόνοιας.